TOZO

De TOZO kan bestaan uit een uitkering levensonderhoud en/of een lening bedrijfskapitaal. Het betreft een noodregeling die door de overheid in kort tijdsbestek is ontworpen met als doel om ondernemers die minder (of geen) inkomsten genereerden vanwege de coronacrisis te ondersteunen.

Toen ondernemers hun jaaropgaven van de gemeenten ontvingen bleek dat de communicatie over de belastingheffing van TOZO 1 niet duidelijk te zijn geweest. Ondernemers werden onaangenaam verrast door de jaaropgaven die zij ontvingen van de gemeenten. Daarop zagen zij namelijk dat de helft van de TOZO uitkering aan de partner toebedeeld werd. Dit zorgde voor verwarring, omdat er bij TOZO 1 geen sprake was van een partnertoets.  Wel is het zo dat de Tozo uitkering door beiden partners aangevraagd (en ondertekend) moest worden. Voor vele echtparen kwam de jaaropgave echter als een verrassing, en viel de belastingaanslag hoger uit dan verwacht.

Door de invoering van de partnertoets was dit probleem bij TOZO 2, 3 en 4 van de baan. Maar een nieuw probleem stak de kop op; bij de controle van de TOZO regeling blijkt de TOZO uitkering vaak terugbetaald moet worden. Reden hiervoor is dat bepaalde binnengekomen bedragen – denk bijvoorbeeld aan uitkeringen (van partners) – niet als inkomen op zijn gegeven, terwijl dit wel had gemoeten. Mogelijke verklaring hiervoor is dat de doelgroep van de Tozo relatief minder ervaring heeft met (het aanvragen van) bijstandsregelingen en niet wist dat zij dit op moesten geven. Het komt voor Tozo-aanvragers dan ook vaak onverwacht dat er achteraf geld teruggevorderd wordt.

Uit bovenstaande voorbeelden is een rode draad te herleiden: voor TOZO-aanvragers lijkt de Tozo mooier gepresenteerd dan deze regeling daadwerkelijk uitvalt. En niet alleen de TOZO-aanvragers zelf zijn kritisch. Ook Tweede Kamerleden zijn kritisch over de TOZO, zoals bijvoorbeeld te lezen is in vragen van de Kamerleden Paul Smeulders (Groenlinks) [1] en Steven van Weyenberg (D66)[2].